لابد اگر به دنیا می آمد، نمونه ای دیگر از حسن و حسین (علیهما السّلام) می شد. نمی گویم که در خوشی می زیست؛ چرا که زندگی خاندان رسول خدا(صلی الله علیه و آله) هرگز بی دغدغه و مزاحم نبود؛ ولی فرقی نمی کرد؛ حسن و حسین(ع) هم گل های همین باغ بودند. باغی که هر روز، تبر به دستی پیدا می شد و ادّعای بخشی از آن را می کرد. یک روز باغبان را از باغ می بردند و روزی دیگر، درختان باغ را می سوزاندند. باغی بود این باغ! حتّی به غنچه های نشکفته اش هم رحم نکردند.
«محسن» نامی بود که بر او گذاشتند. شش ماهه بود و سنّت پیغمبر خدا (ص) این بود که بر کودکان متولّد نشده نیز اسمی گذارد. امیرالمؤمنین علی(علیه السلام) فرمودند: «آن كودكانى كه از شما سقط مى شوند و نامى براى آنان نمى گذاريد، روز قيامت كه شما را ملاقات مى كنند، خواهند گفت: "چرا نام ما را تعيين نكرديد"، در صورتى كه رسول خدا (ص) كودك حضرت فاطمه را قبل از اينكه متولّد شود، محسن ناميد.» (1)